Huisje, boompje, handicap

Hoop, kracht en energie en het vertrouwen hebben dat het goed komt. Behoorlijk onrustige weken/dagen gehad, het leek wel alsof ik mezelf even kwijt was. Ik had even momenten dat ik dacht laat allemaal maar zitten, waarom nog die hoop vast houden. Maar ergens heb ik mezelf herpakt en dacht hop even weer die positieve energie terug vinden. Natuurlijk is dat een uitdaging op zich want waar haal je die hoop uit, ergens voelde het namelijk alsof m'n lichaam me in de steek had gelaten. En hoe vind je die hoop, want je moet het zelf doen. Ergens haalde ik ook hoop uit de bemoedigende berichten die ik van m'n volgers kreeg op Instagram,  zo lief en mooi hoe iedereen zo met ons mee leeft. Ook kwam er van de week een bepaalde rust over me heen en dacht ik het komt goed! Ik heb echt wat dagen rondgelopen alsof ik als vrouw had gefaald, dat er iets niet klopte aan mijn lichaam. Gek eigenlijk he dat je als vrouw dat gevoel kan hebben, terwijl je lichaam automatisch op

Pfff wat een verschrikkelijk gevoel om dit mee te maken. Een miskraam verwerken kan dat eigenlijk wel... Ik wilde hier mijn blog over schrijven omdat er eigenlijk best een taboe op is, je vind er nog niet heel veel over op het internet. Ja er zijn zat sites die beschrijven wat een miskraam is en wat dit met je doet, maar je vind niet echt verhalen van vrouwen die hier ook mee te maken hebben gehad. Want wat eigenlijk bizar is er zijn best veel vrouwen die hier mee te maken krijgen, sommige vrouwen net in het begin maar ook veel vrouwen die bij 10 weken een miskraam krijgen. Bij mij ging het helaas mis toen ik 6,5 week was.  Toen ik ontdekten dat ik zwanger was voelde ik een heel warm gevoel van binnen, ik was zo intens gelukkig en opgelucht. Ja opgelucht dat het gewoon gelukt was, zo veel jaren verdriet en teleurstellingen. Die dag met die positieve test in handen, ik weet nog wel dat ik daarna op m'n telefoon zag en las dat het geluid van qmusic was geraden. Ik da

Jeetje wat duren die wachtweken lang zeg, kijk ik probeer er niet de hele tijd mee bezig te zijn maar probeer dat maar eens. Hoe zeg je tegen je hersenen ''niet er mee bezig zijn, focus je op iets anders'', je vraagt je steeds maar af zou het nu wel eens lukken.  Tja de dag van de IUI , het was nog even spannend want die maandag had ik nog een ovulatie test gedaan maar die gaf negatief aan. Maar ergens dacht ik dit klopt niet, het is namelijk niet de 1ste keer dat mijn ovulatie test negatief aan gaf. Dus ik belde het ziekenhuis en ze zeiden dat ik direct moest komen want anders konden ze de uitslag van het bloed die dag niet meer bekijken. Dus ik snel naar het UMC, ik moest eerst naar de fertiliteitsafdeling om een lapformulier te halen. Daarna snel naar het bloedprikken, maar was ik nou maar eerst naar het bloedprikken gegaan om alvast een nummertje te trekken. Want jeetje toen ik daar aankwam had ik gewoon 49 mensen voor me, ja je leest het goed 49 ik dacht

Een paar jaar geleden hoorde ik best al veel vrouwen die acupunctuur deden, vooral vrouwen vanwege hun menstruatie en kinderwens. Toen ik hier over hoorde had ik niet meteen van nou dat ga ik ook eens doen, vooral omdat ik echt niet tegen naalden kan. Een paar jaar geleden heb ik een keer contact gehad met een acupuncturist en hij wilde toen ook gelijk een afspraak met mij maken, maar dit heb ik toen niet doorgezet. Stom eigenlijk want had ik dat maar gewoon gedaan, want zo eng is het eigenlijk niet. Daarom wil ik mijn ervaring met jullie hierover delen, als je na het lezen vragen hebt stuur mij dan gerust een berichtje... Nou ik dacht een maand geleden, nu ga ik toch maar wel een echte afspraak maken want wie weet helpt het wel. Ik ben het internet op gegaan en heb via google gezocht naar een acupuncturist in de buurt, maar waar ik vooral naar keek was iemand die niet met allerlei poeha een behandeling doet. Vooral ook vanwege mijn religie want sommige acupuncturisten doen