Huisje, boompje, handicap

Ja dit is even wat anders, ik dacht ik schrijf een blog gericht aan jou. Want zonder jou was deze blog niet eens ontstaan, want vooral mijn verhalen en foto´s gaan over onze avonturen. Lieve man met een extra smaakje, ik weet nog wel toen wij voor het eerst met elkaar in contact kwamen. Ik was eigenlijk niet heel erg opzoek naar een relatie, het was voor mij meer een ´´onderzoek´´. Ik vond het die tijd namelijk moeilijk te geloven dat mensen elkaar via een datingsite leren kennen , laat staan ook echt trouwen :). Maar helaas haha ook dit gebeurde bij ons, ik was heel afstandelijk in het begin toen we nog aan het daten waren. Jij wilde al 4 stappen ik deed soms een stapje terug, misschien omdat ik niet wilde toegeven aan deze situatie.... Ook genoot ik enorm van het op mezelf zijn, uitgaan met vriendinnen afspreken, lekker zelf bepalen wat je doet op een dag. Heerlijk was dat, ik wilde nog niet gebonden zijn ofzo. Maar al gauw kwam ik er achter dat je dit ook prima kon combinere

Volgende maand precies een jaar geleden een nieuwe stap met mijn man , we stapte weer in een nieuw traject. We hadden 2 jaar op een wachtlijst gestaan, 2 jaar wachten op iets wat we al heel lang wilde. Ons eigen kindje, 3 jaar geleden op onze trouwdag(9-9-2016) werden wij door het ziekenhuis gebeld. We hadden net een punctie gehad en we zouden op onze trouwdag te horen krijgen hoeveel eicellen we hadden. Ja want in 2016 zaten we in een pgd ivf traject, even makkelijk uitgelegd embryo selectie. Ook hierover heb ik wel eens een Blog geschreven op mamaplaats. Nou we dachten hoe mooi zou het zijn dat we op onze trouwdag goed nieuws zouden krijgen, maar helaas we kregen te horen dat geen enkele eicel goed was. Maar we hadden dubbel verdriet, we kregen ook te horen dat we klaar waren met dit hele traject. Al onze pogingen waren voorbij, op niks nada. We staan met lege handen, wauw wat een intens verdriet heb ik gehad. Ik heb zo hard gehuild, ik dacht alleen maar WAAROM... Nu ik dit schri

De meeste van jullie volgen en lezen veel van mijn blogs en Instagram post, wat ik nu ga delen is niet wat zich nu afspeelt maar wat ik wel altijd bij mij zal dragen. Voor het leven wat ik niet heb gekozen, maar waarvoor ik dankbaarheid ervaar.... Kijk ik had dit liever niet gewild, maar ik ben wel trots op wie ik nu ben. En ik denk dat als dit niet was gebeurd dat ik misschien een heel ander persoon was geweest.   In één van mijn eerste blogs kon je lezen dat ik in Suriname geboren ben, toen ik samen met mijn moeder uit Suriname kwam gingen wij in Capelle a/d IJsel wonen. Maar helaas heb ik niet heel lang bij mijn moeder gewoond, want al vrij snel werd ik uit huis geplaatst. Hoe lang ik precies bij mijn moeder hebt gewoond weet ik niet meer, ik weer namelijk ook nog maar een paar maanden dat ik 4/5 was toen ik van Suriname naar Nederland verhuisde. Ik heb eigenlijk al die tijd gedacht dat ik 1 was toen ik naar Nederland kwam. Waarom ik precies uit huis was geplaatst laat ik n

Wauw wat een reacties op mijn vorige blog, er zaten natuurlijk ook kritische reacties bij maar dat is vaak wat er gebeurd als je iets kwetsbaars deelt. Maar gelukkig kan ik het hebben en kan ik vaak ook goed onderbouwen wat ik van de reactie vind, maar is dat nodig dat we meningen van andere moeten onderbouwen?? Is het vaak nodig dat je je moet verdedigen , voorheen deed dit heel veel met me. Maar al sinds een paar jaar luister ik naar wat iemand te zeggen heeft en knik ik en laat het zo het ene oor in gaan en het andere oor uit gaan. Maar dit heb ik sneller bij vreemde hoor, met reacties van mensen die mij dierbaar zijn neem ik wel sneller dingen aan. Maar die onderbouwen het vaak ook fijner om naar te luisteren, ook omdat ze weten wat onze hele situatie is.  Maar onvoorwaardelijke liefde, wat is dat? Voor ons is dat iets wat bovenaan ons lijstje staat bij onze keuze voor het krijgen van ons kind. Maar als eerst onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, want het begint bij ons

Is het wel verstandig dat jullie aan kinderen beginnen. Weet je waar je aan begint, hij kan helemaal niet voor zijn kind zorgen. Zucht ja deze teksten hebben wij van verschillende kanten gehoord.... Ik weet nog wel 6 jaar geleden toen wij net waren gestart met ons fertiliteitstraject, de artsen raden ons aan dat we ook een afspraak zouden maken bij een maatschappelijk werkster. Van mijn man hoefde het niet zo nodig , maar mij leek het wel belangrijk want het was niet niks wat we gingen doen. Met enorme tegenzin stemde hij er uiteindelijk mee in, hihi nu komt het een beetje over of ik hem gedwongen had maar na een paar goede gesprekken besloten we om een afspraak te maken. Het contact met de maatschappelijk werkster hadden we via het ziekenhuis, wat ik toen wel gek vond was dat we die afspraak hadden in het zelfde gebouw waar er ook kinderen werden geboren. Ja wij lopen voor ons fertiliteitstraject in het UMC in Utrecht en de maatschappelijk werkster zat in het gebouw van het

* Ik heb bepaalde dingen weg gelaten in mijn blog of je vind het woordje buur terug bij bepaalde zinnen Jeetje wat is dit eigenlijk best eng om mee te maken, wat eigenlijk een dag was voelde als een week. Als je mij ook volgt op Instagram weet waar ik het over heb, afgelopen week maakte ik van dichtbij mee dat iemand besloot dat hij/zij niet meer wilde deel nemen aan deze wereld.  Ik had eigenlijk al niet echt mijn week, was niet echt lekker en sliep niet echt goed. Die woensdag ben ik op tijd naar bed gegaan, maar ook die nacht kon ik niet echt slapen. Onze hond slaapt op een matje op onze kamer en die kwam steeds maar van haar mat af en kwam steeds naast ons bed zitten(aan mijn kant). Heel irritant want ze haalde me steeds uit mijn slaap, ik ben namelijk een hele lichte slaper. De volgende ochtend had ik op tijd mijn wekker gezet want ik moest die dag werken. Toen ik net wakker werd , was er iemand bij onze buur vanaf hun voordeur naar boven aan het roepen naar on