Wauw wat een reacties op mijn vorige blog, er zaten natuurlijk ook kritische reacties bij maar dat is vaak wat er gebeurd als je iets kwetsbaars deelt. Maar gelukkig kan ik het hebben en kan ik vaak ook goed onderbouwen wat ik van de reactie vind, maar is dat nodig dat we meningen van andere moeten onderbouwen?? Is het vaak nodig dat je je moet verdedigen , voorheen deed dit heel veel met me. Maar al sinds een paar jaar luister ik naar wat iemand te zeggen heeft en knik ik en laat het zo het ene oor in gaan en het andere oor uit gaan. Maar dit heb ik sneller bij vreemde hoor, met reacties van mensen die mij dierbaar zijn neem ik wel sneller dingen aan. Maar die onderbouwen het vaak ook fijner om naar te luisteren, ook omdat ze weten wat onze hele situatie is.
Maar onvoorwaardelijke liefde, wat is dat? Voor ons is dat iets wat bovenaan ons lijstje staat bij onze keuze voor het krijgen van ons kind. Maar als eerst onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, want het begint bij ons zelf. Want als wij geen onvoorwaardelijk liefde hebben voor elkaar hoe gaan wij dan een kind opvoeden? En die onvoorwaardelijk liefde is niet vanzelfsprekend mijn man en ik hebben behoorlijk veel dalen mee gemaakt in onze relatie , maar zijn er wel sterker door geworden. En het betekend niet dat we de rest van ons leven nooit meer dalen zullen mee maken, maar we weten nu hoe we eruit kunnen komen.
Maar ja we hebben nog geen kind, en onze weg er naar toe is ook geen pretje. Pff ja helaas lijkt het alsof we bij het meubilair horen van het ziekenhuis. We weten precies welke route we moeten afleggen, het personeel op de afdeling fertiliteit weet precies wie wij zijn. Zelfs zo goed dat als we bellen dat we in de file staan en wat later komen , jij bij binnen komst verschillende reacties krijgt van´ ´jeetje wat vervelend dat jullie in de file stonden´´. Ergens is het natuurlijk ook fijn dat ze weten wie wij zijn, zo weten ze bij deze afdeling inmiddels wat ze wel en niet kunnen zeggen. Ze weten ons gerust te stellen en ons bemoedigende woorden te geven. Ondanks dat wij zo´n nare situatie hadden bij de maatschappelijk werkster , hebben wij wel een fijn gevoel over de fertiliteitsafdeling.
Ieder keer als wij daar weer zijn voor een behandeling is er vaak een extra verpleegster die tijdens het assisteren van de gynaecoloog een liefdevolle hand op m´n schouder legt als ze ziet dat ik het moeilijk heb. En ik heb wat gynaecologen en verpleging gezien van deze afdeling. Omdat ik een gekantelde baarmoeder heb worden mijn behandelingen iedere keer door een arts gedaan. Ik baal vaak ook enorm als ik weer een andere arts krijg, vooral omdat ik soms 1,5 uur in een stoel lig voor 1 IUI(KID). Ja je leest het goed 1,5 uur, ik kan je vertellend dat zo´n behandeling ´´normaal´´ gesproken maar 5-15 min duurt. En ik kan je vertellen na 1,5 uur met een eendenbek in en die tocht daar beneden je het liefst de arts door elkaar willen schudden en wil schudden ´´schiet nou eens op´´ . Ik voel met net google maps als ik daar in de stoel lig, vanwege mijn gekantelde baarmoeder staat er in mijn dossier een hele omschrijving van hou de arts mijn behandeling moet doen. Eerst 5 cm rechtdoor dan een bochtje om, pff dat bochtje is al een enorme route. Dan 7 a 8 cm rechtdoor en dan over 1cm u bereikt u bestemming juist DE BAARMOEDER. Als het de arts niet lukt komt er een ´´barbecue tang´´ aan te pas om op die manier even de baarmoeder te pakken, nou wat een feest. Ik heb eigenlijk nooit geweten dat een baarmoeder zo´n pijn kan doen, ik wist überhaupt niet dat een baarmoeder pijn kon doen. En dan heb je ook nog dat je daar ligt met een ´´volle´´ blaas, aan de meeste vrouwen die voor zo´n behandeling komen wordt gevraagd om met een ´´volle´´ blaas te komen zodat de baarmoeder zichtbaarder is. En m´n lieve man zit naast me en voelt zich machteloos dat hij niks voor me kan doen, hij houdt wel lief m´n hand vast.
Er zijn vaak momenten dat mijn man en ik hier veel over praten, hij verteld dat dat hij het vervelend vind dat ik vanwege hem dit allemaal moet ondergaan. Maar ik leg hem dan steeds uit dat ook ik hier voor gekozen heb, en dit pad graag met hem wil bewandelen. En dat hij ook niet voor deze situatie heeft gekozen, en dat ik dankbaar ben dat er zoiets bestaat. Dat dit in Nederland allemaal kan en dat ze al wel een heel stuk verder zijn. We hebben een hele weg gehad en hopelijk bewandelen we over 1 jaar een pad met z´n drieën . Waarbij we hele mooie avonturen mogen beleven, want wij geven voorlopig nog niet op. We gaan door met het verwezenlijken van onze kinderwens, want wat een fantastische papa zal mijn man worden....
Reacties
Een reactie posten