Is het wel verstandig dat jullie aan kinderen beginnen. Weet je waar je aan begint, hij kan helemaal niet voor zijn kind zorgen. Zucht ja deze teksten hebben wij van verschillende kanten gehoord....
Ik weet nog wel 6 jaar geleden toen wij net waren gestart met ons fertiliteitstraject, de artsen raden ons aan dat we ook een afspraak zouden maken bij een maatschappelijk werkster. Van mijn man hoefde het niet zo nodig , maar mij leek het wel belangrijk want het was niet niks wat we gingen doen. Met enorme tegenzin stemde hij er uiteindelijk mee in, hihi nu komt het een beetje over of ik hem gedwongen had maar na een paar goede gesprekken besloten we om een afspraak te maken. Het contact met de maatschappelijk werkster hadden we via het ziekenhuis, wat ik toen wel gek vond was dat we die afspraak hadden in het zelfde gebouw waar er ook kinderen werden geboren. Ja wij lopen voor ons fertiliteitstraject in het UMC in Utrecht en de maatschappelijk werkster zat in het gebouw van het WKZ(Wilhelmina kinderziekenhuis). Soms wel lastig omdat je hoopt dat de eerste keer zal zijn dat je zo´n ziekenhuis betreed omdat je zelf net bevallen bent.
Nou de eerste keer liep het gesprek een beetje stroef , maar ja was natuurlijk ook logisch want we kende die vrouw helemaal niet en zij ons niet. Ook had m´n man af en toe het gevoel van ´´wat doe ik hier´´. Op een gegeven moment kwamen ook de vragen en opmerkingen zoals : of het wel verstandig was dat wij aan kinderen begonnen. Vooral omdat het kind dan als enige in de klas in zo´n situatie zit en hoe zal het voor het kind zijn. Dus ik vroeg haar toen ook wat ze daar precies mee bedoelde, toen zei ze; ja want het kind heeft op een gegeven moment geen vader meer. Nog steeds snapte ik niet wat ze bedoelde en ik werd ook een beetje boos door haar opmerking. Toen ze het stapje voor stapje ging uit leggen werd ik steeds bozer, maar was ook bezig om mezelf rustig te krijgen om op een rustige manier haar uit te leggen wat ik van haar opmerking vond. Ik legde haar uit ; euhh m´n man gaat niet dood. En als mijn man op een gegeven moment wat minder kan dan gaat hij er alles op alles aan doen om dan andere dingen met z´n kind te doen. Ik legde haar ook uit dat wij heus niet het eerste gezin worden waarbij één van de ouders een aandoening heeft. Je ook zat alleenstaande ouders hebt. Mogen die dan ook geen kinderen hebben... Terwijl ik daar zat begon ik steeds meer spijt te krijgen dat we gekozen hadden voor een maatschappelijk werkster, ik dacht echt waar bemoei je je mee.
Kijk ik vind het goed als mensen vragen stellen zoals hoe we het gaan doen als mijn man nog minder kan, maar waarom zo negatief. Waarom niet kijken naar wat we/hij wel gaat kunnen. De situatie is al zo negatief, ja m´n man is ziek en zal misschien steeds minder kunnen. De andere afspraken ging ze het gelukkig over andere onderwerpen hebben, onder andere ging ze met ons samen kijken welke behandelingen er allemaal zijn binnen het fertiliteitstraject.
Maar ook onze huisarts kwam met dezelfde soort vragen en opmerkingen, ik zat dan voor mijn schouder bij de huisarts. Toen ze ineens out off the blue een vraag/opmerking maakte van; is het wel verstandig als jullie aan kinderen beginnen, hoe zou het voor het kind zijn dit gun je een kind toch niet. Ook hier probeerde ik mezelf in te houden, ik werd zo boos!! Ze begon het gesprek eerst wel heel lief, dat ze dat weekend aan ons moest denken. Maar waarom deze opmerkingen, ik dacht: `ik vroeg niet eens jou mening en dan drop je even dit. Maar het bleef niet bij deze ene keer, helaas deed ze dit ook bij 2 andere afspraken. Bij de laatste afspraak kwam ik thuis en zei ik tegen mijn man ik ga bij deze huisarts weg, ik ben helemaal klaar met haar. Tja en die laatste keer was ongeveer 2 maanden voordat mijn man ziek werd, ik dacht toen iedere keer ja ik ga overstappen naar een andere huisarts. Maar ja toen ineens werd Arjan heel ziek(heb je dit verhaal nog niet gelezen deze vind je onder de naam ´´wat een nachtmerrie´´). Nu ben ik nog steeds niet overgestapt zucht nu heeft ze me wel heel fijn geholpen met de klachten die ik nu heb( ook hier vind je een blog over op de pagina´´Burn out/overspannen wie ik...´´). Van allebei de blogs plaatst ik onder deze blog een link.
We hebben ook vaak van andere mensen bepaalde vragen gehad rondom dit onderwerp, weer moeten wij ons dan verdedigen. Soms vind ik dit wel lastig omdat wij samen deze keuze maken, tuurlijk zal niet alles perfect gaan maar wie is er perfect. Tuurlijk zal mijn leven er heel anders uit gaan zien, en dat accepteer ik ook. Mijn man zal als het zo ver is vanuit het ziekenhuis ook handvatten en tools krijgen hoe hij bepaalde dingen kan doen bij zijn kind. Zijn fysiotherapeut heeft hem ook een paar jaar geleden al bepaalde dingen laten zien en doen. Ja mocht het zover zijn dan zal ons leven een hele andere invulling hebben, maar wij willen dit met open armen ontvangen....
https://huisjeboompjehandicap.blogspot.com/2019/07/wat-een-nachtmerrie.html?m=1
https://huisjeboompjehandicap.blogspot.com/2019/09/burn-out-overspannen-wie-ik.html?m=1
Reacties
Een reactie posten