Doorgaan naar hoofdcontent

Met een handicap een kind opvoeden, kan dat???






Is het wel verstandig dat jullie aan kinderen beginnen. Weet je waar je aan begint, hij kan helemaal niet voor zijn kind zorgen. Zucht ja deze teksten hebben wij van verschillende kanten gehoord....

Ik weet nog wel 6 jaar geleden toen wij net waren gestart met ons fertiliteitstraject, de artsen raden ons aan dat we ook een afspraak zouden maken bij een maatschappelijk werkster. Van mijn man hoefde het niet zo nodig , maar mij leek het wel belangrijk want het was niet niks wat we gingen doen. Met enorme tegenzin stemde hij er uiteindelijk mee in, hihi nu komt het een beetje over of ik hem gedwongen had maar na een paar goede gesprekken besloten we om een afspraak te maken. Het contact met de maatschappelijk werkster hadden we via het ziekenhuis, wat ik toen wel gek vond was dat we die afspraak hadden in het zelfde gebouw waar er ook kinderen werden geboren. Ja wij lopen voor ons fertiliteitstraject in het UMC in Utrecht en de maatschappelijk werkster zat in het gebouw van het WKZ(Wilhelmina kinderziekenhuis). Soms wel lastig omdat je hoopt dat de eerste keer zal zijn dat je zo´n ziekenhuis betreed omdat je zelf net bevallen bent. 

Nou de eerste keer liep het gesprek een beetje stroef , maar ja was natuurlijk ook logisch want we kende die vrouw helemaal niet en zij ons niet. Ook had m´n man af en toe het gevoel van ´´wat doe ik hier´´.  Op een gegeven moment kwamen ook de vragen en opmerkingen zoals : of het wel verstandig was dat wij aan kinderen begonnen.  Vooral omdat het kind dan als enige in de klas in zo´n situatie zit en hoe zal het voor het kind zijn. Dus ik vroeg haar toen ook wat ze daar precies mee bedoelde, toen zei ze; ja want het kind heeft op een gegeven moment geen vader meer. Nog steeds snapte ik niet wat ze bedoelde en ik werd ook een beetje boos door haar opmerking. Toen ze het stapje voor stapje ging uit leggen werd ik steeds bozer, maar was ook bezig om mezelf rustig te krijgen om op een rustige manier haar uit te leggen wat ik van haar opmerking vond. Ik legde haar uit ; euhh m´n man gaat niet dood. En als mijn man op een gegeven moment wat minder kan dan gaat hij er alles op alles aan doen om dan andere dingen met z´n kind te doen. Ik legde haar ook uit dat wij heus niet het eerste gezin worden waarbij één van de ouders een aandoening heeft. Je ook zat alleenstaande ouders hebt. Mogen die dan ook geen kinderen hebben... Terwijl ik daar zat begon ik steeds meer spijt te krijgen dat we gekozen hadden voor een maatschappelijk werkster, ik dacht echt waar bemoei je je mee.




Kijk ik vind het goed als mensen vragen stellen zoals hoe we het gaan doen als mijn man nog minder kan, maar waarom zo negatief. Waarom niet kijken naar wat we/hij wel gaat kunnen. De situatie is al zo negatief, ja m´n man is ziek en zal misschien steeds minder kunnen. De andere afspraken ging ze het gelukkig over andere onderwerpen hebben, onder andere ging ze met ons samen kijken welke behandelingen er allemaal zijn binnen het fertiliteitstraject. 

Maar ook onze huisarts kwam met dezelfde soort vragen en opmerkingen, ik zat dan voor mijn schouder bij de huisarts. Toen ze ineens out off the blue een vraag/opmerking maakte van; is het wel verstandig als jullie aan kinderen beginnen, hoe zou het voor het kind zijn dit gun je een kind toch niet. Ook hier probeerde ik mezelf in te houden, ik werd zo boos!! Ze begon het gesprek eerst wel heel lief, dat ze dat weekend aan ons moest denken. Maar waarom deze opmerkingen, ik dacht: `ik vroeg niet eens jou mening en dan drop je even dit. Maar het bleef niet bij deze ene keer, helaas deed ze dit ook bij 2 andere afspraken. Bij de laatste afspraak kwam ik thuis en zei ik tegen mijn man ik ga bij deze huisarts weg, ik ben helemaal klaar met haar. Tja en die laatste keer was ongeveer 2 maanden voordat mijn man ziek werd, ik dacht toen iedere keer ja ik ga overstappen naar een andere huisarts. Maar ja toen ineens werd Arjan heel ziek(heb je dit verhaal nog niet gelezen deze vind je onder de naam ´´wat een nachtmerrie´´). Nu ben ik nog steeds niet overgestapt zucht nu heeft ze me wel heel fijn geholpen met de klachten die ik nu heb( ook hier vind je een blog over op de pagina´´Burn out/overspannen wie ik...´´). Van allebei de blogs plaatst ik onder deze blog een link. 

We hebben ook vaak van andere mensen bepaalde vragen gehad rondom dit onderwerp, weer moeten wij ons dan verdedigen. Soms vind ik dit wel lastig omdat wij samen deze keuze maken, tuurlijk zal niet alles perfect gaan maar wie is er perfect. Tuurlijk zal mijn leven er heel anders uit gaan zien, en dat accepteer ik ook. Mijn man zal als het zo ver is vanuit het ziekenhuis ook handvatten en tools krijgen hoe hij bepaalde dingen kan doen bij zijn kind. Zijn fysiotherapeut heeft hem ook een paar jaar geleden al bepaalde dingen laten zien en doen. Ja mocht het zover zijn dan zal ons leven een hele andere invulling hebben, maar wij willen dit met open armen ontvangen....



https://huisjeboompjehandicap.blogspot.com/2019/07/wat-een-nachtmerrie.html?m=1

https://huisjeboompjehandicap.blogspot.com/2019/09/burn-out-overspannen-wie-ik.html?m=1







Reacties

Populaire posts van deze blog

Burn out / overspannen wie ik....

Haha wie ik nee joh.... Overspannen nee hoor ik ben gewoon een beetje moe, gaat van zelf wel over. In februari ging ik bij de huisarts langs omdat ik iedere dag moe wakker werd. En overdag ook snel was uitgebrand.Ik dacht ik ga even naar de dokter ik krijg wat ijzer-tabletten en het is weer over. Na het dokter bezoek moest ik bloed laten prikken , het was inderdaad m'n ijzer. Ik moest 2 maanden tabletten slikken. Na die 2 maanden wilde ze m'n bloed weer onderzoeken om te kijken of er iets was veranderd. Helaas was m'n bloedwaarden het zelfde, mijn huisarts vondt het heel gek en dacht dat het misschien goed was dat het ziekenhuis mee keek. Dit omdat ze wist dat wij bezig waren voor onze kinderwens, ze dacht dat het misschien wel van belang zou zijn omdat m'n bloedwaarden er niet heel goed uit zagen. Ook in het ziekenhuis hebben ze van alles onderzocht en daar konden ze ook zien dat ik niet genoeg rode bloedcellen had. De huisarts vond het ook belangrijk dat het z...

Zijn handicap en ONS leven....

Als je op mijn instagram pagina kijkt zie je dezelfde tekst staan als het onderwerp van deze blog. Ja wat mijn man heeft lees je in één van de eerste blogs, maar hoe gaat hij er nou precies mee om. Maar vooral ook hoe gaan wij daarmee om. Dat ga ik je vertellen in deze blog. Het is soms lastig te accepteren dat dit ons leven is, af en toe hebben we ook momenten dat we gewoon even "normaal" willen zijn. Een paar jaar terug hoefde we niet ieder moment na te denken wat we wel en niet konden doen. M'n man liep toen nog zonder hulp middelen, toen kreeg hij een kruk en een extra hulpmiddel in zijn schoen. En nu heeft hij een rollator, scoot mobiel en een rolstoel. Van geen hulpmiddelen naar 3 hulpmiddelen. Hoe ziet onze week er uit, mijn man zit 7 dagen per week thuis en ik ben 32 uur aan het werk, ik werk op een woongroep van het Legerdesheils. Hele dankbare baan, de ene dag heb je tijd te veel en er zijn ook dagen dat je tijd te kort hebt en de benen onder j...

Is het niet veel makkelijker om alleen verder te gaan....

                                                                                       In mijn vorige blog nam ik jullie mee in mijn verhaal, ik vertelde toen waarom ik voor deze naam heb gekozen. Maar ook schreef ik ,dat ik veel vragen had bij mijn relatie. Mijn man en ik hebben veel met elkaar meegemaakt, overlijden van dierbaren,kinderwens, afscheid nemen van bepaalde vriendschappen. Maar voor mijn man ook de zoektocht naar de acceptatie van zijn ziekte.  Vaak gingen we hier samen door heen, maar er waren ook veel momenten dat we beide op een apart eiland leefde. Soms is het goed om je af en toe af te zonderen van een ander, maar het is ook niet goed als je van elkaar vervreemd en meer naast elkaar dan met elkaar leeft. Dit proces van naas...