In mijn vorige blog nam ik jullie mee in mijn verhaal, ik vertelde toen waarom ik voor deze naam heb gekozen. Maar ook schreef ik ,dat ik veel vragen had bij mijn relatie.
Mijn man en ik hebben veel met elkaar meegemaakt, overlijden van dierbaren,kinderwens, afscheid nemen van bepaalde vriendschappen. Maar voor mijn man ook de zoektocht naar de acceptatie van zijn ziekte.
Vaak gingen we hier samen door heen, maar er waren ook veel momenten dat we beide op een apart eiland leefde. Soms is het goed om je af en toe af te zonderen van een ander, maar het is ook niet goed als je van elkaar vervreemd en meer naast elkaar dan met elkaar leeft. Dit proces van naast elkaar leven hebben wij ongeveer 1,5 geleden gehad. Mijn man was veel in zichzelf gekeerd en in een proces van het ECHT accepteren van zijn ziekte. Maar ook het overlijden van zijn moeder een plekje geven, maar ik zag daar ook de enorme strubbelingen in. Maar kan je het wel echt 100% accepteren als man, dat je mindervalide bent en je vrouw full-time bepaalde taken overneemt. En hoezo moet ik het een plekje geven dat m'n moeder overleden is.....
We zaten(zitten)ook nog in een traject van onze kinderwens, in zo'n situatie beleefd een vrouw zo'n traject ook anders dan een man. De vrouw voelt alles wat er met haar lichaam gebeurd, ondergaat een groot gedeelte van alle onderzoeken. Terwijl een man alleen "maar toe kijkt". Ik voelde me daarom ook vaak echt alleen en mijn man snapte niet altijd wat ik bedoelde. Ook liep ik tegen de dagelijkse dingen, zoals de huishoudelijke taken, waarin ik elke dag hard aan het werk was en m'n man vaak de dingen om hem heen vergat en dan achter z'n laptop belande. Hij het dan soms ook niet door had dat hij me afsnauwde en echt niet aardig tegen me deed. Maar waarin ik af en toe ook een knuffel nodig had, en die niet kreeg. Hij er ook behoefte aan had en ik het hem dan ook niet gaf omdat ik door veel dingen geïrriteerd was. Door dit soort dingen leefde we veel langs elkaar heen en kwam bij mij de vraag dan ook wel; "wil ik dit wel". Ik moet dan continu zorgen, slikken, zorgen, slikken... Ze ontstond ons eiland.
We zaten(zitten)ook nog in een traject van onze kinderwens, in zo'n situatie beleefd een vrouw zo'n traject ook anders dan een man. De vrouw voelt alles wat er met haar lichaam gebeurd, ondergaat een groot gedeelte van alle onderzoeken. Terwijl een man alleen "maar toe kijkt". Ik voelde me daarom ook vaak echt alleen en mijn man snapte niet altijd wat ik bedoelde. Ook liep ik tegen de dagelijkse dingen, zoals de huishoudelijke taken, waarin ik elke dag hard aan het werk was en m'n man vaak de dingen om hem heen vergat en dan achter z'n laptop belande. Hij het dan soms ook niet door had dat hij me afsnauwde en echt niet aardig tegen me deed. Maar waarin ik af en toe ook een knuffel nodig had, en die niet kreeg. Hij er ook behoefte aan had en ik het hem dan ook niet gaf omdat ik door veel dingen geïrriteerd was. Door dit soort dingen leefde we veel langs elkaar heen en kwam bij mij de vraag dan ook wel; "wil ik dit wel". Ik moet dan continu zorgen, slikken, zorgen, slikken... Ze ontstond ons eiland.
Op een gegeven moment ben ik het gesprek met mezelf, maar ook met sommige mensen om me heen aan gegaan, dat het misschien goed was dat ik even uit huis ging. Ik dacht toen, misschien dat hij het dan gaat inziet. Zo heb ik zelf even rust en kan ik alles ALLEEN van een afstand bekijken. Maar hoe vertel je zoiets tegen je man...
Ik dacht ik ga er niet helemaal omheen draaien ik vertel het hem gewoon, ik vertelde dit wel 2 dagen voor ik vertrok. Ik vond het namelijk ook zo wat om het te vertellen en dan pas 2 weken later weg te gaan.
Zo ben ik 2 weken van huis geweest, op verschillende adressen. Ik had bewust niet verteld waar ik heen ging, maar ook hadden we geen contact. Tijdens die 2 weken dat ik weg was, had ik goede momenten ik was toen vooral bezig om alles op een rijtje te zetten. Maar ook had ik momenten dat de situatie me aangreep en dacht; wat heb ik gedaan, waarom ben ik zo bij hem weg gegaan. Ik had ook gesprekken met dierbare vrienden die me een spiegel voor hielden en me ook de juiste vragen stelde. Het was ook heel gek want meestal stelde ik die vragen aan andere en gaf juist ik andere advies.
Toen ik na 2 weken terug kwam en ons huis enorm vies en rommelig aantrof(ja erg he dat was het eerste wat ik zag), had ik gelijk weer dat benauwde gevoel IK MOET HIER WEG. Maar toen we samen in de avond een gesprek hadden met kennissen van ons, hadden we besloten om eerst te kijken of we dit met hulp konden oplossen. Ik ben en blijf een vechter en zei tegen mezelf ik hou toch nog te veel van hem om hem helemaal los te laten.
Toen ik na 2 weken terug kwam en ons huis enorm vies en rommelig aantrof(ja erg he dat was het eerste wat ik zag), had ik gelijk weer dat benauwde gevoel IK MOET HIER WEG. Maar toen we samen in de avond een gesprek hadden met kennissen van ons, hadden we besloten om eerst te kijken of we dit met hulp konden oplossen. Ik ben en blijf een vechter en zei tegen mezelf ik hou toch nog te veel van hem om hem helemaal los te laten.
We hebben toen een heel proces gehad van allerlei gesprekken en opdrachten. Maar tijdens ons nieuwe proces werd mijn man ernstig ziek, zelf zo erg ziek dat hij op het IC terecht in het UMC. Wat er toen met mij gebeurde en wat dat toen met ons maar vooral met mij deed.
Reacties
Een reactie posten