Haha wie ik nee joh.... Overspannen nee hoor ik ben gewoon een beetje moe, gaat van zelf wel over.
In februari ging ik bij de huisarts langs omdat ik iedere dag moe wakker werd. En overdag ook snel was uitgebrand.Ik dacht ik ga even naar de dokter ik krijg wat ijzer-tabletten en het is weer over. Na het dokter bezoek moest ik bloed laten prikken , het was inderdaad m'n ijzer. Ik moest 2 maanden tabletten slikken. Na die 2 maanden wilde ze m'n bloed weer onderzoeken om te kijken of er iets was veranderd. Helaas was m'n bloedwaarden het zelfde, mijn huisarts vondt het heel gek en dacht dat het misschien goed was dat het ziekenhuis mee keek. Dit omdat ze wist dat wij bezig waren voor onze kinderwens, ze dacht dat het misschien wel van belang zou zijn omdat m'n bloedwaarden er niet heel goed uit zagen. Ook in het ziekenhuis hebben ze van alles onderzocht en daar konden ze ook zien dat ik niet genoeg rode bloedcellen had. De huisarts vond het ook belangrijk dat het ziekenhuis mee keek omdat ik drager ben van bloedarmoede. Dat betekent dat als ik zwanger ben het kind bloedarmoede kan hebben.
De huisarts zei tijdens de 2de afspraak dat ze graag wilde dat ik voor volgende afspraak een dubbele afspraak moest maken. Ze wilde graag een gesprekje met mij. Nou de dag was aangebroken en in eerste instantie dacht ik dat het iets heel ernstigs was. Maar ze wilde even dingen weten over onze thuissituatie en hoe het op m'n werk gaat. Nou daar zat ik dan, ik vertelde haar van alles. Wat ik in het begin wat lastig vond omdat ik het vertrouwen een beetje kwijt was bij deze huisarts. Hoe dit komt, nou ik denk dat dit 2 jaar geleden was. Ik ging toen voor m'n schouder naar de huisarts, toen ze ineens begon over onze kinderwens. "Zou je dat nou wel doen, je staat er alleen voor het kind heeft geen vader ect ect." Ik moest me gewoon weer verdedigen voor iemand die hier niks over heeft te zeggen. Tenzij ik hier zelf mee kom bij haar, maar gewoon zo bemoeien met mijn leven. Terwijl ik voor iets heel anders kom, maar ik kan je vertellen dit was niet de eerste keer ze had het wel eens eerder gedaan. Bij de 3de keer dacht ik ook nu is het klaar ik ga gewoon vragen naar een andere huisarts. Maar ja ik dacht later, zo vaak ga ik niet dus laat maar. Maar ja tot vorig jaar met m'n man, toen moest ik weer een afspraak bij haar maken vanwege z'n longontsteking. In het begin was ze ook heel onaardig omdat ik dat jaar ervoor wel eens bij de assistent had laten vallen dat ik naar een andere huisarts wilde. Dus dan snap je, dat ik tijdens deze afspraak er niet heel erg lekker bij haar zat. Ze merkte ook dat ik heel afstandelijk deed, ik heb haar toen uitgelegd waarom, ze begreep het.
Naja toen ik eenmaal met haar in gesprek zat, vertelde ze aan het einde van de afspraak dat ik of overspannen ben en tegen een burn-out aan zit of al een burn-out heb. Dus dat het goed is dat ik met m'n leidinggevende in gesprek ging om te kijken of ik mijn diensten op m'n werk kon veranderen. Ze zei namelijk als ik zo door bleef gaan ik op een gegeven moment helemaal niks meer kan. Ze zei dat het misschien ook goed was dat ik een gesprek zou krijgen met een praktijkondersteuner. Toen ik thuis kwam vertelde ik mijn man wat er aan de hand was, hij was niet heel verbaasd. Hij zei je hebt veel meegemaakt en je bent heel druk voor mij geweest. Ik was zelf wel verbaasd, ik dacht ach tja het hoort er gewoon bij. Als ik een drukke dag heb gehad dan doe ik die dag erna toch gewoon rustiger aan. Maar overspannen nee joh, ik was ook alleen sneller moe en sliep/slaap slecht. Af en toe ben ik tijdens het winkelen overprikkeld. Ik had dit echt niet gekoppeld aan dat ik overspannen ben....
Maar ik dacht ik luister maar naar de huisarts en dierbare om me heen, want we hebben er niks aan als ik zo helemaal niks meer kan. Ik vertel het allemaal gewoon heel makkelijk, maar ik vond het wel heel lastig. Ik ben namelijk niet een persoon die dit soort nieuws makkelijk met andere deel. Ik wil namelijk niet dat mensen anders tegen mij aan gaan kijken van"nee joh we vragen het maar niet aan haar want dat is te veel voor haar"of als ik een keer onaardig reageer "ooh dat komt doordat ze overspannen is". Ergens weet ik ook wel dat de mensen die dichtbij mij staan zo niet over mij denken.
Op dit moment heb ik het geaccepteerd dat het even niet zo goed met mij gaat. Ik neem bewust veel rust momenten, maar het komt ook wel eens voor dat het erbij inschiet. Ik ben en blijf een actief persoon, ik doe graag dingen voor andere. Maar ik ga nu ook opletten dat ik momenten voor mezelf creëer. Gewoon een dag niks doen en accepteren dat het oké is....
Reacties
Een reactie posten