Huisje, boompje, handicap

In m'n laatste blog had ik geschreven dat de volgende blog zou gaan over onze zoektocht naar een huis. Maar ik dacht ik ga toch wat schrijven over wat mij/ons de afgelopen periode heeft bezig gehouden. Tja gelukkig zijn gaat niet vanzelf, maar ja wanneer ben je gelukkig? Wat maakt een mens gelukkig?, bij iedereen is dat verschillend. Er zijn momenten geweest dat ik me niet gelukkig voelde, dit komt vooral ook doordat we al een aantal jaren in een traject zitten voor onze kinderwens. En dan hoor ik je waarschijnlijk denken, waarom ben je er dan mee doorgegaan. Nou als je iets heel graag wilt is het heel lastig om dan te zeggen"laat maar zitten". Je kan die knop niet zomaar omzetten, soms denk ik had ik het enorme verlangen maar niet. Jeetje dat was dan veel makkelijker geweest. Ik hou enorm van kinderen en wat m'n eierstokken helemaal doet rammelen, als je je man zo ziet genieten als hij met z'n neefje of met kinderen van vrienden speelt. Ik denk dan hoe

Als je op mijn instagram pagina kijkt zie je dezelfde tekst staan als het onderwerp van deze blog. Ja wat mijn man heeft lees je in één van de eerste blogs, maar hoe gaat hij er nou precies mee om. Maar vooral ook hoe gaan wij daarmee om. Dat ga ik je vertellen in deze blog. Het is soms lastig te accepteren dat dit ons leven is, af en toe hebben we ook momenten dat we gewoon even "normaal" willen zijn. Een paar jaar terug hoefde we niet ieder moment na te denken wat we wel en niet konden doen. M'n man liep toen nog zonder hulp middelen, toen kreeg hij een kruk en een extra hulpmiddel in zijn schoen. En nu heeft hij een rollator, scoot mobiel en een rolstoel. Van geen hulpmiddelen naar 3 hulpmiddelen. Hoe ziet onze week er uit, mijn man zit 7 dagen per week thuis en ik ben 32 uur aan het werk, ik werk op een woongroep van het Legerdesheils. Hele dankbare baan, de ene dag heb je tijd te veel en er zijn ook dagen dat je tijd te kort hebt en de benen onder j

                            Waar ik echt van geniet;       andere een glimlach bezorgen! Een paar weken geleden ging ik met mijn 2 nichtjes een nachtje weg naar Amstelveen. Mijn man en ik hebben dat voor hun verjaardag gegeven, ik vind het namelijk leuk om herinneringen te maken met ze. Ik vond het vooral leuk omdat ze nu ook echt de leeftijd hebben dat we dit kunnen doen, ze zijn 12 en 14. Het zijn de dochters van mijn mans zus. Het heeft wel even geduurd voor ik een leuke locatie had, ik wilde niet te ver rijden ik keek of er iets leuks in de buurt was. Haha en toen kwam ik op Amstelveen uit, dat is 45 min van hun huis vandaan. Ze wonen in Krommenie;  waar ja Krommenie het zit boven Zaandam. Mijn man komt namelijk uit de Zaanstreek, we hebben de eerste jaren van onze relatie in Wormer gewoond( haha sorry weer zo'n plaats). Dat ligt ook vlakbij Zaandam en je bent van daar zo in Amsterdam. Maar goed ik dwaal af, ik had met die meiden van zaterdag op zondag een overnac

𝕃𝕚𝕧𝕖, 𝕃𝕒𝕦𝕘𝕙, 𝕃𝕠𝕧𝕖             Live every moment,                Laugh every day,                 Love beyond words.            Het was niet mijn week, ik werd een beetje gek van mezelf. Slaap slecht, doe m’n ogen dicht maar ik val maar niet in slaap. Ik let er zelf nu heel erg op dat ik geen schermen kijk als ik in bed lig, ik let er op dat ik bepaalde dingen niet eet of drink. Ik had vorige week zo’n week waarbij ik nergens zin in had, alles was even stom waarom wordt ik niet “gewoon” zwanger. Het kwam voornamelijk door wat er dinsdag is gebeurd, iedere maand ben ik er niet zo veel mee bezig . Maar als die angstige dag nadert en bij elk toilet bezoek denk zou het zou het.. Het is dan zo’n opluchtend gevoel als er niks aan de hand is, het is dan toch een klein feestje. M’n man was er deze keer ook heel erg mee bezig en vroeg dan ook steeds en..  Maar die ene avond voor ik naar bed ging zei m’n gevoel al ergens ja helaas nu gaat het komen, en het gebeurde di

In het laatste stukje van mijn blog, vertelde ik dat ik een verhaal zou delen van mijn blog die ik deelde op Mamaplaats(in 2015). Ik schreef ook daar bijna iedere week een blog. De ene week was het een heel groot  verhaal en de andere week had ik niet heel veel te vertellen. Bijna een maand geleden schreef ik m’n blog dat ik in een hele spannende periode zat, ik had m’n punctie gehad en zou een terugplaatsing krijgen.  Het waren zware wachtdagen ik mocht na 2 weken een test doen, de vorige keer had ik er totaal geen last van. Maar het kwam omdat ik in m'n achterhoofd had, als deze niet blijf plakken hebben we nog maar 1 behandeling. Nou de eerste week ging allemaal goed een week na de terugplaatsing had ik wat gerommel in m'n baarmoeder. Voelde wat steken en krampen maar niet zoals bij een menstruatie, ik dacht nou dit is goed want dit had ik de vorige keer niet(nou ik kan je vertellen je lichaam kan je goed in verwarring brengen hoor). Ik ben die weken

Ja waar zal dit verhaal over gaan, want voor de meeste is het beschuit met muisjes . Maar op dit moment is het voor mij(ons) nog beschuit zonder muisjes. Al vanaf jongs af aan had ik de wens dat ik graag kinderen wilde, ik was al druk bezig met het bedenken van namen met mijn vriendinnen. Zo bedacht ik al snel dat ik de naam Sterre en Romy mooi vond, hahahaha ik weet nog wel dat mijn (pleeg) zusjes de namen heel gek vonden, maar ik vond de namen fantastisch.  Mijn man en ik hadden al vrij snel gesprekken over kinderen, we wilde allebei graag kinderen. Maar omdat m'n man een erfelijke ziekte heeft vertelde zijn arts al vrij snel aan ons dat er ook een methode was om zwangger te worden van een kind zonder die aandoening. Zo gingen we een traject in en werden we op een wachtlijst geplaatst, het proces, de onderzoeken duurde bij elkaar 2 jaar. Na 2 jaar(eind 2012) waren we eindelijk aan de beurt, en gingen we op gesprek in zowel het UMC(universitair medische centrum U