Waarom koos ik deze naam ...??

Juli 15,2019

Daar ben ik weer, hopelijk heb je bij het lezen van mijn vorige blog een beetje een idee wie ik ben. Ik vond het wel spannend om hem online te zetten, terwijl er eigenlijk nog niet echt hele spannende dingen in stonden. Ook vandaag geef ik jullie een klein kijkje in mijn leven.

Tja waarom koos ik huisje boompje handicap als blog naam, ik had eerst wat andere namen maar die vond ik niet pakkend genoeg. Het heeft me wel een slapelozen nacht gekost, het bedenken van een naam. Ken je dat je wilt gaan slapen maar ineens komt er een geweldig idee zo je hersens ingeslopen. Naja ik vond het een geweldig idee, haha jullie denken er misschien anders over. En elke keer dacht ik Mer ga nou slapen, dit komt morgen wel. Ooh ja mijn bijnaam is Mer, zo noemen vrienden mij. Maar iedere keer pakte m'n hand dat enorme verlichte object, idd mijn mobiel. En ineens had ik het yes en ik dacht zo nu kan ik gaan slapen, maar nee deze hersenen wilde verder met het bedenken van ideeën. Pff uiteindelijk legde ik mijn telefoon om 3 uur weg, maar ja iedereen weet dat zo'n enorm lichtgevend object je hersenen vertellen wakey-wakey ,opstaan, rise and shine. Dus helaas duurde het even voor ik in slaap viel. Oke ik wijk af, ik zal je nu vertellen waarom ik voor deze naam heb gekozen...

In mijn vorige blog vertelde ik jullie dat ik getrouwd ben met Arjan, my dear husband. Mijn man heeft een handicap, het heeft een hele ingewikkelde naam maar de makkelijke benaming is dat hij een coördinatiestoornis heeft. Dat houdt in dat zijn hersen veel dingen verkeerd of te traag doorgeven, het is helaas ook nog een erfelijke aandoening.

Toen wij elkaar leerde kennen was deze aandoening nog niet echt in beeld, mijn man was er ook niet zo veel mee bezig en stopte het weg. Zijn moeder had het ook, ja had want zij is helaas een paar jaar geleden overleden. Nou hoor ik je denken, door haar ziekte?! Helaas weten we dat niet, ze is namelijk in haar slaap overleden.
Doordat mij man was er niet zo mee bezig was en ik ook niet , tenminste in het begin was het ook niet echt het onderwerp van onze relatie. Maar na een poos vond ik het toch handig dat we het erover zouden hebben. Een paar maanden voor wij gingen trouwen zijn we toch naar zijn huisarts gegaan om het één en ander uit te laten zoeken. Die verwees ons toen door naar het ziekenhuis, al vrij snel kwamen we bij dezelfde arts waar zijn moeder zat. Zij heeft Arjan toen helemaal onderzocht, bloedtesten oefeningen ect. En helaas kregen we waar we al bang voor waren te horen dat Arjan dezelfde aandoening heeft als zijn moeder. Het lastige aan deze aandoening is dat niemand het verloop weet, je weet niet over hoeveel jaar het zo erg wordt dat je niks meer kan. Dit komt doordat deze ziekte nog steeds niet heel bekend is.

In het begin van onze relatie kon hij veel meer dan wat hij nu kan, hij kon lopen en zich veel makkelijker alle kanten op bewegen. Ook konden we veel makkelijker uitstapjes doen zonder er bij na te denken, is het bij dit uitstapje makkelijk om daar een rolstoel te duwen. Ja je leest het goed als wij de deur uit gaan en we onze date-day/night hebben, dan moet mijn man in een rolstoel. Voor kleine stukken gebruikt mijn man zijn rollator en in huis gebruikt hij een triptrap stoel( ook wel bureau stoel, maar deze kan je automatisch verstellen van hoog naar laag). Dus soms is dat wel een uitdaging, maar uitdagingen gaan wij niet uit de weg.

En tuurlijk heb ik wel eens gedacht, wil ik dit wel. Is het niet veel makkelijker om gewoon alleen verder te gaan?! Heb jij wel eens in zo'n situatie gezeten in je relatie...??

Hoe ik daar mee om ging lees je in mijn volgende blog..