Ken je dat zo’n nachtmerrie waar je het liefst direct van wakker wilt worden, helaas was deze nachtmerrie werkelijkheid...
Het is nu ongeveer 1 jaar en 2 maanden geleden dat mijn man in het ziekenhuis lag met een longontsteking . Op een donderdag vertelde hij mij dat hij niet zo lekker was, ik vroeg hem wat hij precies had. “Ja gewoon ziek “ zei hij met een verstopte neus. Ik moest dat weekend veel werken dus ik had wat vitamines in huis gehaald en maakte een grote pan kippensoep, zodat hij niet ook hoefde na te denken wat hij ging eten dat weekend. Zo kon ook goed aan te sterken. Toen ik maandagochtend voor vertrek door mijn schoonvader werd gebeld met de vraag; of ik wist waar mijn man was, ik zei tegen m’n schoonvader dat hij gewoon thuis was. Ik vroeg hem ook waarom hij dat vroeg, hij zei dat hij had afgesproken met m’n man maar hij niet open deed. Ik zei tegen m’n schoonvader dat ik er aan kwam en hij misschien alvast onze sleutel bij een vriendin kon halen(die woont schuin onder ons). Eigenlijk was ik van plan om uit m’n werk boodschappen te doen, maar ging toch maar direct naar huis. Toen ik thuis kwam was m’n schoonvader al binnen ik vroeg hem gelijk naar m’n man, hij zei dat hij boven was. Toen ik op onze kamer kwam lag m’n man als een “dood vogeltje” op bed, ik heb iemand nog nooit zo grijs gezien. Ik heb toen tegen m’n man gezegd dat hij onder de douche moest stappen en ik ondertussen het bed ging verschonen, ik had namelijk toen al het gevoel dat het niet goed was. Ik dacht als ik zo de dokter laat komen worden we toch gelijk naar het ziekenhuis gestuurd. Toen mijn man onder de douche stond merkte ik al gelijk dat hij zichzelf niet meer kon douchen, hij was heel erg verzwakt en ik merkte dat hij helemaal buiten adem was. Ik heb hem helpen douchen en hem naar zijn bed geholpen, toen hij op bed lag heb ik tegen hem gezegd dat hij even zijn temperatuur moest meten helaas had hij hoge koorts. Ik heb toen gelijk de dokter gebeld, de assistent vertelde me dat de huisarts al haar huisbezoek ronde aan het doen was en of ik niet naar de praktijk kon komem. Ik legde haar uit dat m’n man zichzelf niet eens kon douchen dus hoe kon ik hem dan in de praktijk krijgen. Ze snapte ook niet dat ik die ochtend niet gebeld had, licht geïrriteerd legde ik haar uit dat ik vanmorgen gewoon nog aan het werk was en niet vanaf m’n werk kon zien hoe het met m’n man was. “Ik had m’n man die ochtend wel geappt maar kreeg toen geen reactie”
De assistent zei; toen nou de huisarts belt u zometeen op, maar na 30 min stond ze voor de deur. Toen ik open deed reageerde ik stom verbaasd ; ooh je bent er al, waarop zei geïrriteerd reageerde laat je me nog binnen. En ook zei stelde de vraag waarom ik niet eerder had gebeld, weer opnieuw legde ik geïrriteerd het verhaal uit. Ik was toen ook niet echt heel blij met deze huisarts en dat werd elke keer maar weer bevestigd. Toen ze wat metingen deed bij m’n man, zei ze vrij snel dat ze dacht dat m’n man een longontsteking had. Ze zag ook dat hij heel erg verzwakt was en dat ze een ambulance ging bellen. Terwijl we aan het wachten waren ging ik toch voor de zekerheid wat spullen van m’n man inpakken , na ongeveer 30 min stond de ambulance voor de deur. Ook zij deden wat testjes en werd m’n man aangesloten aan een apparaat , met een speciale til stoel werd m’n man van boven naar helemaal beneden gebracht( wij wonen in een maisonnette ). Toen mijn man eenmaal was ingeladen in de ambulance ben ik er met onze eigen auto achter na gereden. Terwijl ik achter de ambulance reed dacht ik” we zijn zo weer thuis”.
Nou daar zaten we dan op de eerste hulp het duurde en het duurde zoals altijd, ja dit was niet de eerste keer dat we daar zaten. Na ik denk 4 uur werd ons verteld dat m’n man een nachtje in het ziekenhuis moest blijven, ze wilde hem namelijk in de gaten houden en kijken of de antibiotica iets ging doen. Nou wij naar boven naar z’n “kamer”, hij werd geïnstalleerd en ik belde ondertussen de familie om te zeggen wat er aan de hand was. Ergens rond 20:00 ben ik weer naar huis gegaan en liet mijn man achter in het ziekenhuis, ik was kapot want ik had die nacht ook gewerkt.
Niks vermoedend ging ik natuurlijk naar bed, we hadden nog even contact met elkaar. Na lang draaien en woelen viel ik in slaap, rond ongeveer 3 uur ging m'n telefoon. Eerst dacht ik dat het in m'n droom was maar al gauw had ik door dat het mijn mobiel was. Toen ik de telefoon trillend opnam hoorde ik aan de andere kant dat het een verpleegster was. Ze zei eigenlijk gelijk dat ze geen goed nieuws had, ik schrok want ik dacht "hij is er niet meer". Ze vertelde me ander nieuws, ze zei dat het niet goed ging met m'n man. Hij had moeite met adem halen en was op, hij had zelf gezegd dat hij niet meer wilde. Pff het nieuws kwam hard aan, ze zei toen dat ze hadden besloten dat het misschien het beste was dat ze hem in slaap gingen brengen en dat hij naar de IC afdeling moest. Het eerste wat bij me opkwam was dit gaat hij niet overleven, want ongeveer 1,5 jaar daarvoor was mijn (pleeg)opa ook in slaap gebracht maar die kwam er niet meer uit. Toen ik ophing probeerde ik gelijk een vriendin te bellen die schuin onder ons woont, maar die nam de eerste paar keer niet op. Toen ze eindelijk op nam vertelde ik haar het nieuws, ze kwam snel naar me toe en ik barstte gelijk in huilen uit. Ik heb nog nooit zo hard gehuild(zelfs m'n buurman werd er wakker van) , er kwam gelijk in m'n op dat ik niet wist wat mijn man als afscheid wilde. Welke kist, welke muziek, begraven of gecremeerd...
Toen ik wat rustiger werd heb ik wat familie leden gebeld, want ik dacht stel dat hij niet meer wakker wordt wil ik wel dat ze nog wat tegen hem kunnen zeggen. Het was heel lastig want het was natuurlijk nacht dus ik kreeg niemand te pakken. Toen ik mijn schoonvader te pakken kreeg zei hij dat hij me kwam ophalen en we samen naar het ziekenhuis zouden rijden. Toen m'n schoonvader er was zijn we met z'n drieën want m'n schoonzus was er ook bij naar het ziekenhuis gereden, wat duurde die rit lang. Toen we daar aan kwamen lag mijn man al op de IC aan allerlei apparatuur, de arts vertelde mij wat er aan de hand was. M'n man kreeg heel slecht lucht omdat z'n longen vol slijm zaten, hoe hij ook hoestte hij kreeg het niet weg terwijl hij ook al een antibiotica had. Er werd mij ook gelijk verteld dat ze het niet verstandig vonden om m'n man in slaap te brengen, het leek ze niet verstandig vanwege de ziekte van mijn man. Want als ze de tjube(dat neemt dan de ademhaling van je over) moesten inbrengen zou het kunnen zijn dat m'n man door zijn aandoening niet meer van de ademhaling af kwam. Toen is de arts een andere oplossing gaan bedenken om het slijm weg te krijgen, de oplossing die hij had was geen prettige oplossing(er zou een slang via z'n neus naar z'n longen geduwd worden die het slijm dan kon opzuigen ) . Toen de arts na een paar keer proberen want het lukte steeds niet, wat slijm had weg gehaald had m'n man al iets meer lucht. Er kwam die dag af en toe visite bij m'n man langs, zo kwam er familie langs, maar ook vrienden die we al heel lang kennen waren ook zo lief om uit hun werk langs te komen.
Begin van de avond ben ik naar huis gebracht zodat ik met m'n eigen auto naar het ziekenhuis kon rijden. Ik ben toen eerst gaan douchen, ik heb een rondje met onze hond gelopen en ben toen weer terug gegaan. Omdat ik in de avond merkte dat m'n man heel angstig was om te gaan slapen besloot ik om in het ziekenhuis te blijven. Einde van de avond werd ik opgehaald door de verpleging omdat m'n man in paniek was, toen ik daar aan kwam stond de angst in z'n ogen. Hij kreeg slecht lucht en kwam niet in slaap. Hij deed ook heel lelijk tegen de verpleging, ik bood steeds m'n excuses aan maar ze vertelde me dat het door de medicatie kwam. Ik ben toen bij hem gaan slapen en heb hem in slaap geaaid, maar iedere minuut schrok hij en kijk hij of ik er nog was. Toen ik dat na een uur door had bleef ik de hele nacht bij hem, want iedere keer sloeg hij ook z'n infuus uit en zat hij in de knoop met z'n hart plakkertjes. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat ik op de kamer bleef, maar ik kon m'n man ook niet zo in paniek achter laten. En terwijl de verpleging ook bij andere patiënten hun werk deden, hielp ik ze eigenlijk ook wel een beetje door m'n man steeds weer opnieuw aan te sluiten aan z'n apparatuur. Eerst lag ik wat in een stoel, maar die lag niet zo lekker dus uiteindelijk ben ik op de grond gaan liggen.
Ik wilde ook niet bij m'n man weg lopen omdat ik liever wilde dat hij goed zou slapen die nacht zodat hij overdag genoeg energie had om nog meer aan te sterken. Ik had die nacht maar 1,5 uur geslapen maar mijn man had gelukkig een "goede nacht" gehad.
Mijn man ging die week op woensdag naar het IC en mocht in diezelfde week op zondag gelukkig een afdeling lager naar de MC(medium care). Het ging iets beter maar we waren er nog niet, die week erop mocht m'n man weer een afdeling lager(Yeaaahhh). Zo heeft mijn man in totaal 4 weken in het ziekenhuis gelegen, ik ging die 4 weken steeds heen en weer. Van werk naar ziekenhuis van ziekenhuis naar huis of het was andersom van huis naar ziekenhuis van ziekenhuis naar het werk, zo ging dat die vier weken. Na die vier weken ging mijn man revalideren in een verzorgingstehuis. Na 6 weken was mijn man weer volledig thuis en kwam er toen nog een paar weken verzorging in huis, om hem te helpen met douchen en regelde ze zijn medicatie. Na ongeveer 3 weken waren we weer samen en kwam er helemaal geen verpleging meer.
Ja het was een heel verhaal, maar in die periode heb ik allerlei emoties gevoeld. Verdriet, af en toe angst maar ook voelde ik me eenzaam. Ja eenzaamheid was wel een emotie die ik het meest heb gevoeld...
Zoals je in m'n vorige blog had gelezen was er van alles aan de hand met onze relatie. Maar deze situatie heeft ons zo dicht bij elkaar gebracht dat we weer samen kunnen lachen en huilen, maar voor huilen van het lachen. Tuurlijk hebben we onze momenten maar weten we nu op een betere manier weer op het zelfde eiland te komen.
Wat mij/ons nog meer bezig houdt lees je in m'n volgende blog...
Reacties
Een reactie posten