Doorgaan naar hoofdcontent

KID, wat is dat eigenlijk??



Volgende maand precies een jaar geleden een nieuwe stap met mijn man , we stapte weer in een nieuw traject. We hadden 2 jaar op een wachtlijst gestaan, 2 jaar wachten op iets wat we al heel lang wilde. Ons eigen kindje, 3 jaar geleden op onze trouwdag(9-9-2016) werden wij door het ziekenhuis gebeld. We hadden net een punctie gehad en we zouden op onze trouwdag te horen krijgen hoeveel eicellen we hadden. Ja want in 2016 zaten we in een pgd ivf traject, even makkelijk uitgelegd embryo selectie. Ook hierover heb ik wel eens een Blog geschreven op mamaplaats. Nou we dachten hoe mooi zou het zijn dat we op onze trouwdag goed nieuws zouden krijgen, maar helaas we kregen te horen dat geen enkele eicel goed was. Maar we hadden dubbel verdriet, we kregen ook te horen dat we klaar waren met dit hele traject. Al onze pogingen waren voorbij, op niks nada. We staan met lege handen, wauw wat een intens verdriet heb ik gehad. Ik heb zo hard gehuild, ik dacht alleen maar WAAROM... Nu ik dit schrijf komt die gevoel op dit moment weer naar boven, het deed toen zo'n pijn.

We dacht beide en nu, gelukkig was het bij het ziekenhuis niet zo van nou helaas "suc6 met jullie verdere leven". We hadden vrij snel een afspraak met onze fertiliteits arts, ze ging met ons in gesprek. Wilde onze vragen beantwoorden en wilde met ons meedenken "en wat nu". Als je start met een fertiliteitstraject gaan ze alle methodes bespreken die er mogelijk zijn om je kinderwens te vervullen. Dus ook KID kunstmatige inseminatie donor, in het begin moest mijn man hier niks van weten.  Maar op een avond in 2016 ging mijn man met mij in gesprek en hij zei dat hij graag voor KID wilde gaan. Hij had even van alles kwa informatie opgezocht op internet en stond nu 100% achter deze keuze. Dit bespraken we met onze fertiliteitsarts en we werden op de wachtlijst gezet, ja helaas wachtlijst. Die wachtlijst was zoiezo 2 jaar, zucht 2 jaar... Maar helaas werd het toch iets langer omdat in de wachttijd er van alles aan de hand was in het UMC. Ja weet je dat verhaal nog van dat er waarschijnlijk vrouwen verkeerde eicellen terug geplaatst hadden gekregen, eicellen met het verkeerde sperma bevrucht zouden zijn. Tja super erg en wij gingen ook meteen denken, nee was dit ook bij ons. Maar wij kregen netjes een brief dat dit bij ons niet het geval was, pfffieuw... Maar goed wat dit wel betekende dat alles stil werd gelegd en de wachttijd nu onbekend was, we dachten nee wat een nachtmerrie...




2,5 jaar was voorbij toen er een brief van het UMC op onze deurmat viel, dat er een afspraak voor ons was ingepland voor het KID. Yeaaahhh dachten we, maar ondertussen vonden we dit enorm spannend. Want we gingen weer een "nieuw avontuur" aan. Eerst hadden we een gesprek met de fertiliteits arts van de KID afdeling en mochten we gelijk uit het "grote boek" op zoek naar onze donor. We maakte allebei een top 3 en die wilde we dan naast elkaar leggen. Maar tot onze grote verbazing hadden we op 1 na een gezamenlijke top 3. Na 30 min in een kamer met "het grote boek" hadden we unaniem gekozen. Nou op naar IUI KID poging 1, op dit moment zijn we in nov 1 jaar 9 iui pogingen verder ....






Reacties

Populaire posts van deze blog

Burn out / overspannen wie ik....

Haha wie ik nee joh.... Overspannen nee hoor ik ben gewoon een beetje moe, gaat van zelf wel over. In februari ging ik bij de huisarts langs omdat ik iedere dag moe wakker werd. En overdag ook snel was uitgebrand.Ik dacht ik ga even naar de dokter ik krijg wat ijzer-tabletten en het is weer over. Na het dokter bezoek moest ik bloed laten prikken , het was inderdaad m'n ijzer. Ik moest 2 maanden tabletten slikken. Na die 2 maanden wilde ze m'n bloed weer onderzoeken om te kijken of er iets was veranderd. Helaas was m'n bloedwaarden het zelfde, mijn huisarts vondt het heel gek en dacht dat het misschien goed was dat het ziekenhuis mee keek. Dit omdat ze wist dat wij bezig waren voor onze kinderwens, ze dacht dat het misschien wel van belang zou zijn omdat m'n bloedwaarden er niet heel goed uit zagen. Ook in het ziekenhuis hebben ze van alles onderzocht en daar konden ze ook zien dat ik niet genoeg rode bloedcellen had. De huisarts vond het ook belangrijk dat het z...

Zijn handicap en ONS leven....

Als je op mijn instagram pagina kijkt zie je dezelfde tekst staan als het onderwerp van deze blog. Ja wat mijn man heeft lees je in één van de eerste blogs, maar hoe gaat hij er nou precies mee om. Maar vooral ook hoe gaan wij daarmee om. Dat ga ik je vertellen in deze blog. Het is soms lastig te accepteren dat dit ons leven is, af en toe hebben we ook momenten dat we gewoon even "normaal" willen zijn. Een paar jaar terug hoefde we niet ieder moment na te denken wat we wel en niet konden doen. M'n man liep toen nog zonder hulp middelen, toen kreeg hij een kruk en een extra hulpmiddel in zijn schoen. En nu heeft hij een rollator, scoot mobiel en een rolstoel. Van geen hulpmiddelen naar 3 hulpmiddelen. Hoe ziet onze week er uit, mijn man zit 7 dagen per week thuis en ik ben 32 uur aan het werk, ik werk op een woongroep van het Legerdesheils. Hele dankbare baan, de ene dag heb je tijd te veel en er zijn ook dagen dat je tijd te kort hebt en de benen onder j...

Is het niet veel makkelijker om alleen verder te gaan....

                                                                                       In mijn vorige blog nam ik jullie mee in mijn verhaal, ik vertelde toen waarom ik voor deze naam heb gekozen. Maar ook schreef ik ,dat ik veel vragen had bij mijn relatie. Mijn man en ik hebben veel met elkaar meegemaakt, overlijden van dierbaren,kinderwens, afscheid nemen van bepaalde vriendschappen. Maar voor mijn man ook de zoektocht naar de acceptatie van zijn ziekte.  Vaak gingen we hier samen door heen, maar er waren ook veel momenten dat we beide op een apart eiland leefde. Soms is het goed om je af en toe af te zonderen van een ander, maar het is ook niet goed als je van elkaar vervreemd en meer naast elkaar dan met elkaar leeft. Dit proces van naas...