Doorgaan naar hoofdcontent

Voor het leven wat ik niet heb gekozen, maar waarvoor ik dankbaarheid ervaar....




De meeste van jullie volgen en lezen veel van mijn blogs en Instagram post, wat ik nu ga delen is niet wat zich nu afspeelt maar wat ik wel altijd bij mij zal dragen.

Voor het leven wat ik niet heb gekozen, maar waarvoor ik dankbaarheid ervaar.... Kijk ik had dit liever niet gewild, maar ik ben wel trots op wie ik nu ben. En ik denk dat als dit niet was gebeurd dat ik misschien een heel ander persoon was geweest. 

In één van mijn eerste blogs kon je lezen dat ik in Suriname geboren ben, toen ik samen met mijn moeder uit Suriname kwam gingen wij in Capelle a/d IJsel wonen. Maar helaas heb ik niet heel lang bij mijn moeder gewoond, want al vrij snel werd ik uit huis geplaatst. Hoe lang ik precies bij mijn moeder hebt gewoond weet ik niet meer, ik weer namelijk ook nog maar een paar maanden dat ik 4/5 was toen ik van Suriname naar Nederland verhuisde. Ik heb eigenlijk al die tijd gedacht dat ik 1 was toen ik naar Nederland kwam. Waarom ik precies uit huis was geplaatst laat ik nog in het midden, dit omdat ik toch besloten heb omdat voor mezelf te houden. Helaas ben ik niet de enige persoon die door zo´n thuissituatie uit huis wordt geplaatst. Ik weet nog heel goed toen het moment was ik door de politie werd op gehaald, hoe ik op die situatie reageerde weet ik niet meer zo goed. Ik denk dat ik dat gevoel heb weg gestopt, maar als ik logisch na denk zal ieder kind bij zo´n situatie huilend in zo´n auto zitten. Na wat onderzoeken en gesprekken(op een kinderlijke manier) ben ik naar een kindertehuis gebracht, nu worden kinderen vaak onder gebracht in crisis gezinnen. Want het kindertehuis was niet de plek waar ik de rest van mijn leven zou wonen, ik moest wachten tot er een plekje vrij kwam in een pleeggezin. Het gekke is , ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik het wel naar mij zin had in het kindertehuis. Waarschijnlijk omdat ik als enig kind(toen) allemaal ´´leeftijdsgenootjes´´ had, ik had iedere dag wel iemand om mee te spelen. Ook op school voelde ik me snel thuis want ik zat op school met kinderen van allerlei culturen, het kindertehuis was in Rotterdam. Toen ik daar woonde kwam mijn moeder zo nu en dan op visite, ik vond dat heel gek vooral omdat ze ook iedere keer weg ging. Ook heb ik op een latere leeftijd gedacht dat mijn moeder misschien boos op mij zou zijn, want doordat ik mijn mond voorbij praten werd ik uit huis geplaatst. 

Het gekke is nu ik dit allemaal schrijf terwijl ik in de bijenkorf zit mijn tranen onder beding moet houden, ik denk dat de mensen hier om mij heen hier heel gek op zullen reageren. Kijk ik zal dit nooit ergens helemaal verwerken maar ik heb het wel een plekje gegeven want ik ben trots op de persoon die ik nu ben. 

Weer verder met het stukje dat ik in het kindertehuis zat, ik weet ook hiervan niet precies hoe lang ik hier heb gezeten. Maar na ik denk ongeveer 2 jaar verhuisde ik naar een pleeggezin in De Glind(dat ligt naast Barneveld), De Glind is een dorp met allemaal pleeg kinderen. Hier zijn stellen of ouders die een huis hebben waar ze pleeg kinderen op vangen. Volgens mij hadden ze in mijn tijd toen ik er zat ook internaten. Het was wel weer even wennen voor me, ik was als kind wel heel verlegen. Maar als ik me op mij gemak voelde kletste ik de oren van je hoofd(haha iets wat niet meer is weg gegaan, want dat kan ik nog steeds). Ook hier heb ik het heel erg naar me zin gehad, het is zo´n klein dorpje dat iedereen elkaar kent. Ik had daarom ook heel vriendjes en vriendinnetje. Wat ik wel heel gek vond in die tijd is dat er 2 basisscholen waren, eentje voor de pleeg kinderen en eentje voor de eigen kinderen(dus die zonder ´´rugzak´´). Ik voelde me namelijk niet anders dan de andere kinderen, ja mijn rugzakje was anders beladen en ik had een ander kleurtje. Ik heb het heel goed gehad bij dat pleeggezin, ik woonde daar met 2 andere jongens die ook uit huis waren geplaatst. Het gezin had ook een zoontje van hun zelf en na ongeveer 1,5 jaar kwam daar een 2de bij. Oooh wat genoot ik daar van een echte pop waar ik mee mocht spelen :). Mijn pleegouders van toen woonde 2 onder één kap, maar dat hele huis was van ons. Ook hadden we achter ons huis een enorm weiland en de dieren die er in stonden kwamen ook vaak heel dichtbij zodat we ze konden aaien. Het is ook wel eens gebeurd dat de volgende ochtend een kalf in onze tuin stond die was ontsnapt. 

Ook hier kwam mijn moeder zo nu en dan op visite, en toen ik daar woonde was mijn moeder zwanger van mijn half zusje. Wat was ik een trotse grote zus , ik was heel blij toen mijn moeder beviel van mijn zusje en ik vol trots aan andere kon vertellen dat ik een zusje had. Ergens vond ik het ook wel gek want ik kon nooit samen met haar opgroeien. Ergens had ik dat wel gewild opgroeien met een eigen zus...Na verloop van tijd ging ik ook bij dit pleeggezin weg omdat de pleegouders met het werk gingen stoppen. En werd ik met open armen ontvangen door een ander gezin, toevallig kende ik dit gezin al. Ze kwamen zo nu en dan op visite, de pleegmoeders zijn nichten van elkaar. Zo verhuisde ik van De Glind(Barneveld) naar Wijk bij Duurstede, ergens ging ik weg uit dat ´´veilige´´ coconnetje. Wat ik daar mee bedoel, de Glind is een plek waar meer kinderen wonen zoals ik. Niemand was daar ´´anders´´, dat was in het begin wel heel erg wennen toen ik kwam wonen in Wijk bij Duurstede. Maar ik was blij met het gezin dat ik kreeg, de pleegouders hadden zelf 4 kinderen 2 jongens en 2 meisjes. 1 van de meiden is rond mijn leeftijd , we schelen een half jaar ongeveer. Ik werd met veel liefde ontvangen in dit gezin, maar ja het was af en toe wel lastig. Ik kwam daar wonen op de leeftijd van 10 een paar maanden later zou ik 11 worden. Ik zat op een lom school(speciaal basisonderwijs), op een latere leeftijd vond ik dat wel lastig. Want ik zat met veel kinderen op school die gedragsproblemen hadden, dit vond ik vaak wel lastig want ik zat daar omdat ik niet zo goed kon rekenen. Mijn pleegouders hebben enorm hun best gedaan om me op een andere school te krijgen , maar helaas lukte ze dat niet. Dit wilde ze ook omdat ik op die basisschool enorm gepest werd, iets wat ik voor heen helemaal niet had. 





Vanaf dat moment zag ik pas ook echt dat ik een andere huidskleur had, ik had hier zo veel verdriet van dat ik anders werd gezien dan andere. Ja ik snap dat als kinderen pesten ze zoeken naar iets van iemand wat anders is. Gelukkig was ik toen wel een meisje die op school die op een gegeven moment goed van me af kon bijten, maar eenmaal thuis was ik hier vaak verdriet over. Het liefst had ik een ander kleurtje dan was het allemaal veel makkelijker, ik was ook totaal niet de type waar ze verliefd op werden want toen was het nog niet echt ´´normaal´´ dat je verliefd werd op iemand van een andere cultuur. Maar ja best lastig als puber, want ik werd wel verliefd op iemand van Nederlandse afkomst. Dus was het vaak ook lastig als ze niet verliefd op mij werden. Ik had dit helaas niet alleen op de basisschool maar kreeg hier ook mee te maken toen ik op de middelbare school zat. Pas rond mijn 20ste vonden jongens mij interessant vanwege mijn huidskleur, tijdens het stappen werd ik vaak ook de ´´tropische verassing genoemd´´. Maar ja toen had ik er niet meer zo´n echte interesse in..

Ik heb in de tijd dat ik pleegkind was vaak struggels gehad dat ik het eigen gezinsgevoel miste. Ik fantaseerde ook vaak hoe dat zou zijn,ik wilde zo graag iets eigen. Ik keek vaak om mij heen als ik op straat liep en zag dan een moeder met haar dochter lopen en had daardoor wel een verdrietig gevoel. En dacht dan dit zal ik nooit hebben... Ook zo´n hechte vriendschap opbouwen met iemand van vanaf de kleuterklas heb ik ook niet gehad, ik was best vaak verhuisd. Ik ben wel dankbaar dat ik bij een warm gezin mocht wonen, niet ieder pleegkind heeft die kans. Mijn laatste pleeggezin voelde voor mij ook meer dan een pleeggezin, ik vond het vaak ook vervelend om tegen mensen te zeggen dit is mijn pleegzusje. Nee dit was gewoon mijn zusje, ja ik weet het we hebben niet dezelfde huidskleur. Maar maakt dat uit, dit zijn gewoon mijn zusjes en broertjes. 

Toen ik jong was heb ik altijd gezegd dat ik graag eigen kinderen wilde, maar ook kinderen die niet echt een ''thuis'' hebben. Kinderen die door hun omstandigheden niet meer thuis willen/kunnen wonen. Mijn man en ik zijn daarom ook een paar jaar geleden bij een informatie avond geweest van de Rading. Dat is een organisatie binnen jeugdzorg die zich onder andere bezig houden met kinderen die door hun eigen gezinsomstandigheden uit huis worden geplaatst. Dus niet meer thuis kunnen wonen, verschrikkelijk eigenlijk he als je er zo over nadenkt. Op de informatie avond zaten we met meerdere mensen die zich meer wilde verdiepen in pleegzorg. Er werd toen ook heel duidelijk verteld en uitgelegd dat als je zelf graag nog kinderen wilde , je beter nog even moest wachten met pleegzorg. Dit omdat als je een pleegkind in huis hebt , je uiteindelijk zwanger raakt er niet meer veel aandacht is voor het pleegkind. 

We gingen met al deze en andere informatie naar huis, toen we dit allemaal aan het uitzoeken waren werkte ik nog niet bij het leger des heils. Ik zou het zo graag willen een groot gelijkvloerse woning waar ik ruimte kan creëren, waar onze eigen kind(eren) en pleegkind(eren) kan/kunnen opgroeien. Naar ik weet dat dit toekomst is, maar deze toekomstdroom ga ik zeker niet vergeten. Ook heb ik nu niet echt een beeld van hoe we dit kunnen doen als ik kijk naar onze situatie. Ik heb nu ook een hele drukke baan maar wat soms best veel energie kost, m'n is wel altijd thuis maar ik weet niet of het voor hem nou zo fijn is om dit dan grootste deel van de dag alleen te doen. We weten ook niet of je als mindervalide een pleegkind in huis mag... Klinkt misschien raar dat ik dit schrijf, maar pleegzorg is best streng in bepaalde dingen. Als er al kritisch wordt gereageerd door een huisarts en maatschappelijk werkster van het ziekenhuis over onze situatie.. 







Reacties

Populaire posts van deze blog

Burn out / overspannen wie ik....

Haha wie ik nee joh.... Overspannen nee hoor ik ben gewoon een beetje moe, gaat van zelf wel over. In februari ging ik bij de huisarts langs omdat ik iedere dag moe wakker werd. En overdag ook snel was uitgebrand.Ik dacht ik ga even naar de dokter ik krijg wat ijzer-tabletten en het is weer over. Na het dokter bezoek moest ik bloed laten prikken , het was inderdaad m'n ijzer. Ik moest 2 maanden tabletten slikken. Na die 2 maanden wilde ze m'n bloed weer onderzoeken om te kijken of er iets was veranderd. Helaas was m'n bloedwaarden het zelfde, mijn huisarts vondt het heel gek en dacht dat het misschien goed was dat het ziekenhuis mee keek. Dit omdat ze wist dat wij bezig waren voor onze kinderwens, ze dacht dat het misschien wel van belang zou zijn omdat m'n bloedwaarden er niet heel goed uit zagen. Ook in het ziekenhuis hebben ze van alles onderzocht en daar konden ze ook zien dat ik niet genoeg rode bloedcellen had. De huisarts vond het ook belangrijk dat het z...

Zijn handicap en ONS leven....

Als je op mijn instagram pagina kijkt zie je dezelfde tekst staan als het onderwerp van deze blog. Ja wat mijn man heeft lees je in één van de eerste blogs, maar hoe gaat hij er nou precies mee om. Maar vooral ook hoe gaan wij daarmee om. Dat ga ik je vertellen in deze blog. Het is soms lastig te accepteren dat dit ons leven is, af en toe hebben we ook momenten dat we gewoon even "normaal" willen zijn. Een paar jaar terug hoefde we niet ieder moment na te denken wat we wel en niet konden doen. M'n man liep toen nog zonder hulp middelen, toen kreeg hij een kruk en een extra hulpmiddel in zijn schoen. En nu heeft hij een rollator, scoot mobiel en een rolstoel. Van geen hulpmiddelen naar 3 hulpmiddelen. Hoe ziet onze week er uit, mijn man zit 7 dagen per week thuis en ik ben 32 uur aan het werk, ik werk op een woongroep van het Legerdesheils. Hele dankbare baan, de ene dag heb je tijd te veel en er zijn ook dagen dat je tijd te kort hebt en de benen onder j...

Is het niet veel makkelijker om alleen verder te gaan....

                                                                                       In mijn vorige blog nam ik jullie mee in mijn verhaal, ik vertelde toen waarom ik voor deze naam heb gekozen. Maar ook schreef ik ,dat ik veel vragen had bij mijn relatie. Mijn man en ik hebben veel met elkaar meegemaakt, overlijden van dierbaren,kinderwens, afscheid nemen van bepaalde vriendschappen. Maar voor mijn man ook de zoektocht naar de acceptatie van zijn ziekte.  Vaak gingen we hier samen door heen, maar er waren ook veel momenten dat we beide op een apart eiland leefde. Soms is het goed om je af en toe af te zonderen van een ander, maar het is ook niet goed als je van elkaar vervreemd en meer naast elkaar dan met elkaar leeft. Dit proces van naas...