Hoop, kracht, energie en volle vertouwen om weer verder te gaan...

Hoop, kracht en energie en het vertrouwen hebben dat het goed komt. Behoorlijk onrustige weken/dagen gehad, het leek wel alsof ik mezelf even kwijt was. Ik had even momenten dat ik dacht laat allemaal maar zitten, waarom nog die hoop vast houden. Maar ergens heb ik mezelf herpakt en dacht hop even weer die positieve energie terug vinden. Natuurlijk is dat een uitdaging op zich want waar haal je die hoop uit, ergens voelde het namelijk alsof m'n lichaam me in de steek had gelaten. En hoe vind je die hoop, want je moet het zelf doen. Ergens haalde ik ook hoop uit de bemoedigende berichten die ik van m'n volgers kreeg op Instagram,  zo lief en mooi hoe iedereen zo met ons mee leeft. Ook kwam er van de week een bepaalde rust over me heen en dacht ik het komt goed!

Ik heb echt wat dagen rondgelopen alsof ik als vrouw had gefaald, dat er iets niet klopte aan mijn lichaam. Gek eigenlijk he dat je als vrouw dat gevoel kan hebben, terwijl je lichaam automatisch op bepaalde dingen reageert. Veel zeggen ook dat stress in van de factoren is, maar hoe zit het dan bij vrouwen die enorm veel stress hebben dat ze geen onderdak hebben of door een bepaalde situatie in een verslaving zijn geraakt. Daar hoor je namelijk best vaak en veel dat die dan 9 maanden later bevallen van een kind, hoe zit dat dan? Want die vrouwen hebben pas stress, toch? Ik weet ook dat je jezelf niet moet vergelijken met andere, maar ik denk dat dat automatisch gebeurd. Ook ben ik veel ''vlogs'' gaan kijken van vrouwen die het zelfde hadden meegemaakt, ergens zocht ik herkenning hoe zij zich op dat moment hadden gevoeld. Maar ik zocht ook hou vast, want die vrouwen die de vlogs maakte vertelde dat ze weer opnieuw zwanger waren. Ook gaat er steeds door m'n gedachten , hoe lang zal het duren voordat ik weer zwanger ben... Want zwanger worden kan mijn lichaam dus wel, er waren er ook een paar die dit zeiden na m'n miskraam. Maar hoe lief bedoelt voor iemand in zo'n situatie is dat niet echt fijn om te horen. Het doet namelijk zo'n pijn als het leven in je ineens weg is, iets waar je zo naar verlangt had. 

Toen ik zwanger was, was ik zo blij dat ik eindelijk ''normaal'' was. Je voelt ondanks dat er zoveel vrouwen zijn in deze situatie zo eenzaam. Eindelijk hoorde ik bij de club'' jij kan zwanger worden, jullie krijgen ook een gezin''. Mensen hoeven niet meer ''voorzichtig'' met ons om te gaan... Ze kunnen gewoon hier met ons praten zonder het woord baby te vermeiden. Mensen hoeven niet meer met een boog om ons heen te lopen of ons te negeren.. Ze hoeven zich niet anders te voelen bij mij. Ja het klinkt heel heftig hoe ik dit nu schrijf, maar er zijn best vaak situaties geweest dat je ''genegeerd'' wordt. Maar ik ga proberen mij hier niet meer op te focussen, dit is hun gevoel en die laat ik niet op mij projecteren. Ik ga proberen om hier niet meer mee bezig te zijn, het zal lastig worden want ik ben een gevoelsmens. 

Het verdriet erom zal blijven, het heeft een plekje in ons hart. En we zullen het er altijd over blijven hebben en het nooit weg stoppen. Klinkt misschien gek maar ergens zal dit altijd onze eerste blijven. 

We hebben besloten dat we gewoon verder gaan met onze IUI(KID) en dat een pauze juist niet iets is wat bij mij/ons past. We hebben de afgelopen periode al 2 pauzes gehad(toen we op vakantie waren en toen ik een onderzoek kreeg), het voelt goed om verder te gaan. Ondanks deze grote tegenslag gaan wij er gewoon weer voor, misschien lukt het niet gelijk. Maar wij komen er wel, vooral met mijn lieve man en de mensen om ons heen. Ik zeg nu gewoon met volle borst, ik ga gewoon mama worden en Arjan papa.

https://www.instagram.com/huisje_boompje_handicap