Die verschrikkelijke ivf waardoor mijn lichaam enorm veranderde, echt wat een nachtmerrie.. En kijk het is voor een goed doel dat begrijp ik, maar moet dit nou. En als je nou uiteindelijk zwanger wordt en die 9 maanden er nog meer aanpassingen aan je lichaam komen, dan boeien mij die veranderingen niet zo.
Toen ik begon met dit fertiliteitstraject wist ik niet dat mijn lichaam daardoor helemaal kon veranderen. Maar ja had ik traject niet gedaan als ik wist dat ik hiervan aan zou komen, nee dat niet want die kinderwens bleef. En ergens is het misschien ook logisch dat je wat aan kan komen , maar voor vrouwen is gewicht echt een dingetje. Tijdens het spuiten van hormonen merkte ik op een gegeven moment dat mijn broeken strakker begonnen te zitten, eerst dacht ik nog hmmmm misschien iets mindere met het snoepen. Maar het gekke het was alleen m'n buik die wat dikker werd en ik kreeg een enorm opgeblazen hoofd. Ik schaamde mij en vaak als ik zat hield ik mijn armen voor m'n buik zodat andere het niet zagen.. Het werd helemaal bevestigd toen ik in die tijd een keer op mijn werk met mijn collega(toen ik nog op het kinderdagverblijf werkte) stond te praten en een kindje tegen mij zei ''juf bent u zwanger''. Toen dacht ik hmmmm is het zo duidelijk dat mijn lichaam aan het veranderen is.. Jeetje wat schaamde ik me, ja kinderen zeggen nou eenmaal wat ze zien en denken .
Nou ik vermeed strakke dingen , maar ja ik wilde ook wel eens gewoon een jurkje aan. Dus kocht ik zo'n corrigerend ondergoed zodat ik toch kon verbloemen dat mijn buik enorm was.. Ik denk dat het ook echt een vrouwen ding is dat wij er zo enorm mee bezig zijn dat andere niet zien hoe ons postuur is en die ''omarmen'' Maar wat een gevecht en als ik dan aan m'n man vroeg hoe m'n lichaam eruit zag , zei hij steeds ''je bent prachtig'' maar ja dit van hem aannemen kon ik niet. Ja hallo tuurlijk zei hij niet wat hij echt zag is ook een mannen ding, tenminste dat is wat ik dacht. Want mijn man houdt van mij om wie ik ben en hij kijkt niet op een manier naar me zoals ik mezelf zag.
En ik sporten gewoon en tuurlijk alles werd strakker maar m'n buik bleef, gelukkig werd m'n gezicht wel minder. Ook heb ik van alles geprobeerd ik at een hele periode koolhydraatarm ik heb een paar maanden geen zoetigheid gegeten en merkte wel dat ik wat verloor. Maar om nou m'n hele leven lang koolhydraatarm te gaan eten, haha is best een uitdaging voor een Surinaamse die van bakken en koken houdt. Want ik kan je vertellen er zitten in best veel dingen koolhydraten... Waarom ik zo enorm er mee zat dat alles veranderde, ik heb een aantal jaren gedanst en deed dit 2x in de week omdat ik in een selectie groep zat. Toen was alles enorm strak en heb ik dat beeld van mijn lichaam nog enorm in mijn hoofd en wil ik daar ook graag naar terug. Ik heb wel een periode gehad waarbij alles enorm strak was, maar ja ik had toen geen werk en sporten 5x in de week en leefde op kip, broccoli en rijst..
En nu een paar jaar verder is de buik nog steeds aanwezig en probeer ik het steeds meer te ''omarmen'' , want ja dit is wie ik nu ben. Oké ik kan niet echt naar mezelf kijken in de spiegel want dat vind ik nog heel lastig, maar ik probeer iedere dag meer te accepteren wie ik ben. En tegen mezelf te zeggen ''ja dit is mijn lichaam, die enorm een strijd heeft gehad voor onze kinderwens''
Reacties
Een reactie posten