De afgelopen maanden een enorme strijd met mezelf gehad. Want hoezo ben ik overspannen, het komt helemaal niet uit. Maar ja wanneer komt zoiets wel uit, ja over 100 jaar als ik met pensioen ben zit ik toch al thuis. Hallo ik heb een leuke baan mijn man zijn gezondheid is stabiel. Ik wil gewoon normaal doen en normaal zijn.
Maar wat is dat eigenlijk overspannen zijn, ik denk dat dit bij ieder anders kan zijn. Maar 1 ding hebben mensen die overspannen zijn allemaal, oververmoeid zijn je dus je constant moe voelen. Ik heb nu om de 2 a 3 weken een gesprek met m'n praktijkondersteuner en daar praat ik even van me af. Naja en zij houdt me ook goed een spiegel voor. Toen wij terug kwamen van vakantie kon ik pas hard op zeggen, ja ik ben overspannen. Maar nu...
Waar is het medicijn, wat moet ik innemen dat dit heel snel voorbij is. Helaas is hier niet iets voor in te nemen, acceptatie is op dit moment de eerste medicijn die ik moet innemen. Nou en dit medicijn komt hard aan hoor, want ik wilde de dingen gewoon doen zoals ik ze altijd heb gedaan. Gewoon lekker veel plannen in het weekend of op een dag, gewoon ''normaal'' aan het werk zijn en de dagen draaien die ik hiervoor gewoon deed. Geen extra gesprekken bij de Arbo arts of bij de praktijkondersteuner. Weer lekker normaal doen, gewoon niet meer stil staan bij'' is het wel verstandig dat ik dit doe''. Maar oké we moeten accepteren dat het voor nu even zo is, naja moeten ik ben nu op het punt dat ik het wil accepteren. En ik ben dankbaar dat ik gewoon nog wel af en toe energie en zin heb om de deur uit te gaan. Er zijn namelijk ook vrouwen en mannen in deze situatie die helemaal niks willen of kunnen. En de mensen om mijn heen accepteren mij ook zoals ik nu ben, en als er mensen zijn die mij niet accepteren dan is dat hun probleem. Het scheelt denk ik ook doordat ik zo open ben, ergens vinden mensen dat fijn ofzo. Wat eigenlijk gek is want niet iedereen voelt zich er comfortabel bij, maar als je iets hebt wat je vanaf de buitenkant niet kan zien dan weten veel mensen niet hoe ze er op moeten reageren.
Doordat ik de situatie waar ik nu in zit meer aan het accepteren ben, voel ik wel een bepaalde rust over me heen. Ik heb voor het eerst op mijn werk aangegeven dat het een beetje te veel wordt, wat dan heel fijn is dat hier gewoon goed op gereageerd werd. Ook heb ik een 2de gesprek staan bij de Arbo arts, waar in ik de vorige keer bij het gesprek lastig kon vertellen wat er aan de hand was. Kan ik nu precies uitleggen wat een hele lange werkdag met mijn lichaam doet.
Ik ben nu ook een paar weken verder en heb al wat gesprekken gehad, afgelopen maand en komende maand werk ik maar 50%. Het waren de afgelopen dagen wel onrustig met het invullen van mijn rooster.. Ik ben dan ook iemand die zich er dan ook zo mee bezig houdt, dat ik slechtere dagen en nachten maak.
Eerst vond ik het heel lastig dat ik op 50% werd gezet, omdat ik niet wil dat mensen bepaalde diensten van mij moeten oplossen. Maar de keuze was heel snel gemaakt toen ik net zwanger was, ik had niet alleen voor mezelf te zorgen maar ook voor ons kind. Maar nu ik niet meer zwanger ben begin ik steeds meer in te zien dat het heel belangrijk is dat ik goed voor mezelf ga zorgen. En dat begint bij de keuze dat ik echt even gas terug moet nemen.. Hoe het in het begin voelde als falen zie ik het nu als een goede stap in de juiste richting. Het komt wel goed ik vind de kracht heus wel om weer volop aan het werk te gaan. Het positieve hiervan is dat ik mijn werk ook super leuk vind, hier dus vaak ook goede energie van krijg.
Reacties
Een reactie posten