Waarom is mijn kinderwens zo enorm aanwezig, wat maakt het dat het verlangen zo enorm is.. . En wat als ik nou geen moeder wordt en Arjan geen vader wordt, wat dan... Deze vraag stelde iemand uit de kerk aan mij, ergens best een lastige vraag. Ik kon hem ook niet droog beantwoorden, met tranen in mijn ogen legde ik aan haar uit dat het verlangen zo groot is dat we daar nog niet bij hebben stil gestaan. Maar moet ik daar nu al zo bij stil staan, en hoezo moet dat nu al. Ik ben toch nog jong, of zijn we al te oud om ouders te worden..
Mogen we niet meer verlangen naar ons gezin, mogen we niet meer dromen hoe ik als moeder zal zijn en hoe Arjan de 2de naam papa zal mogen dragen? Ja allemaal vragen roept deze vraag op, ik vond het ook een verdrietige en stomme vraag. Want ergens in mij riep iemand ´´IK WORDT GEWOON MOEDER HOOR´´ , ik ben toch een keer zwanger geweest. Het is dan toch niet zo dat het nooit meer zal lukken, ik heb ook nog steeds de hoop dat het gewoon gaat lukken. Of klinkt dit allemaal heel wanhopig.. Als jij in dezelfde situatie zit/zat , hoe ging/ga jij hier mee om, hoe reageerde jij op zulke vragen...
Het gekke is, dat het totaal niet in mijn woordenboek voor komt dat ik geen moeder ga worden, ja en hoe ik dan steeds met die tegenslagen om ging. Ja doorstrijden, vechten er 100% voor gaan en er alles aan doen.
Maar als ik nu echt geen moeder wordt wat dan....
Kijk er zijn best veel stellen die er bewust voor kiezen dat ze geen kinderen willen, ze gaan dan veel reizen of gaan vol voor hun carrière. Maar bij ons zit dit anders, als wij willen reizen is het toch even uitzoeken waar het makkelijk toegankelijk is voor iemand in een rolstoel. M'n man is op bepaalde vlakken toch afhankelijk van mij. Er zijn ook veel stellen die voor adoptie kiezen, maar adoptie is niks voor ons. Vooral omdat ik door mijn werk vaak ook zie hoe lastig adoptie kan zijn als de jongeren in puberteit komen. Ook hoor ik wel eens verhalen van de adoptie ouders. Ik vind adoptie op zich iets moois, maar het zou een nog betere oplossing zijn dat het kind wordt geadopteerd in eigen land. Dit omdat veel kinderen van veel landen te vondeling zijn gelegd en veel last hebben van hechtingsproblematiek. Kijk als het kind vanuit de baarmoeder gelijk in je handen word geworpen vind ik het een ander verhaal. Maar de meeste groeien de eerste weken, maanden of jaren op in een tehuis en moeten hun aandacht verdelen met veel andere kinderen. Terwijl die hechting al begint vanaf het begin, die is zo belangrijk.... Dan hebben we ook nog de optie pleegkinderen, ja heel mooi en er zijn ook nog steeds veel kinderen die een thuis zoeken. Ik ben zelf ook pleegkind geweest dus is/was mijn wens ook dat ik met mijn man ook pleegkinderen wilde. Alleen ook hier wil ik de volledige aandacht voor hebben, dus vind ik dat nu lastig te combineren met mijn huidige baan. Want ik heb tof werk maar ook intensief werk, het verschilt natuurlijk wel per dag of week. Maar als de volledige zorg alleen op mijn man komt, ik weet trouwens niet eens of het bij ons wel mogelijk is vanwege de handicap van mijn man. Ook is het bij ons financieel ook lastig, want ik kan ook niet veel minder gaan werken... Ja nu lijkt het net alsof ik allemaal beren op de weg zie, maar dat is absoluut niet zo. Want geloof me ik zie soms wel de beren op de weg als ik kijk naar onze kinderwens in combi met mijn man zijn handicap. Maar goed wij willen gewoon heel graag ouders worden...
Maar ja hoe gaan we dat nou doen....
Reacties
Een reactie posten